Spokojny była mały książę moich wad...
Skończywszy te naście lat nie był ten sam
Pogłębiał się spadał tam, no, dalej tam
No wiesz na dno ...nikt nie widział go
Choć pytał kto wiarę naszą sprzedał...
Rozmyślał, próbował dowiedzieć się czemu
Tutaj jest jak jest...
Tylko tyle lecz... "młynek" go zakręcił
Zaszedł za daleko doszły dragi...
Nie wytrzymał tego ciśnienia... odszedł
Następny dzieciak...
Bez wydania najmniejszego dźwięku
Jak słabe zwierzę pożarte przez Mocniejsze...
Rodzice po śmierci szukali jego
Przyjaciół w szkole ich nie było...
A do "dna" wstyd im było iść...
Oni nie widzieli zmian, on mały
Książę odszedł w prostacki sposób
Piszę o tym bo tylko ja
Czuję i wiem teraz nie jestem sama

top secret

Zobaczyłam...

wczoraj jadłam obiad
w domu anioła

nie ma jeszcze skrzydeł
ale jest młodą kobietą

szczerze płacze gdy sieka cebulę

nuci przyjemną melodyjkę
gdy sprząta w kuchni

w skupieniu skleja potłuczony
kubek

uśmiecha się
przy tej i innej okazji

zatroskana ciągle pyta
czy obiad na pewno
był pyszny

a czasem w milczeniu
patrzy na słońce
za oknem

i znów się uśmiecha

taki jest ten mój
znajomy aniołek

który za dnia tak przyziemnie
buja w obłokach

a nocą tańczy w świetle księżyca

(Nie pozwól mi...)

Wiesz...
Jestem nieobliczalna
Potrafię wyjść
Po krótkim adieu
Na zawsze
Zniknąć
Uciec przed nami
I tylko twoja dłoń
Może mnie zatrzymać
Więc nie pozól mi
Odejść

Nie chcę być gdzieś
Gdzie nie słychać
Twojego oddechu

Kraina

Przyjmijmy że świat
jest kolorowy.
Że gdzieś tam,
po drugiej stronie
purpurowego horyzontu,
jest miejsce gdzie
czarno-białym flamastrem
namalowano maluteńkie motyle.
Gdzie może nigdy nie jest wzburzopne
a Van Gogh i Goethe
popijają sobie herbatę z miodem.
Zaś nasz kochany Orwell...
on jak zawsze miał w zwyczaju
po raz kolejny ewaporował rok 1986
(ten przeklęty,
przesiąknięty radioaktywnymi pyłami)

a ludzie...
powiedzmy że ich akurat tam niema

***
kupiłam uczciwość za grube pieniądze
ozdobiłam złotymi ornamentami
i powiesiłam w ramce
na ścianie w moim pokoju
- uwielbiam na nią patrzeć

wyczyściłam zakurzoną kulturę
osobistą
wyprałam
wyprasowałam
i pięknie czystą
pięknie pachnącą
położyłam na parapecie
w salonie
- uwelbiam jej zapach

wyciągnęłam z lamusa
prawdomówność
wymieniłam przerdzewiałe części
wypolerowałam
i postawiłam na antycznej komodzie
tuż
obok ołowianego żołnierzyka
- uwielbiam jej brzmienie

jeszcze tylko kilka
rzeczy
tylko kilka wypraw na strych
a dom zabłyśnie oryginalnością
cieszę się z tego niezmiernie
- uwielbiam być niecodzienna

Jedno zetknięcie

Oddaleni od siebie tysiącem oczu
Stereotypów czekających na jedno potknięcie
Tak dalecy że aż bliscy
Mimowolnie zmieniający rzeczywistość
Mijamy się odwracając głowy
Bez szukania myśli spojrzeń gestów
Wierni ideałom dążymy
Do nieuchronnej klęski
Zatracając zmysły
Przeciwstawiając się sercu
Traktując niespełnione szczęście
I powtarzając ten sam błąd
Cykl destrukcyjny
Trwamy w śmiertelnym bezdechu samotności
Nie wiedząc nawet ile zmieniłoby
Jedno zetknięcie spojrzeń

Academica

wczytaj... moje sny
nie są jak cukierkowe światy,
potencjalnie słodkie,

lecz oprawione w bezdomność
po brzegi wyobraźni,
podobnie jak chaos - samodzielnej.

to bieżąca obsesja,
nie mniej niż deszczowa chłosta
na szybie, na ciele
zmysłowej projekcji,
która pocąc się bez smaku
na chwilę zapomina,
że jest nieprawdziwa.

powraca z wyboru - bez słowa,
bez przerwy, bez wstydu...
w obawie przed czymś
i niczym więcej - pozwala
dozować się wedle uznania,
każdorazowo inaczej:
dualnie. tak idealnie.

wczytaj... fantazje
rodzą się przez pomyłkę
lub refleks na dnie torebki,

wyszperane ze śmietnika,
z chodnika zaśmieconego ludźmi,
z galerii samobójców

o dziwacznych kontrastach,
czarno-biało-przezroczystych,
żywych? bynajmniej.

wczytaj... scenę:
marionetki w teatrzyku
dla bogów - nas tam nie zobaczą.

tutaj ja jestem lalkarzem,
burzą targającą za sznurki,
urojeniem... litością,
która nigdy się nie kończy...
koniec.