S C E N A R I U S Z - J A N P A W E Ł II

Scenariusz - Jan Paweł II

Scenariusz spektaklu słowno-muzyczno-multimedialnego zorganizowanego z okazji 1. rocznicy śmierci Jana Pawła II.

Opracowanie literackie: mgr Krystyna Derdowska, mgr Jadwiga Szczechowiak
prezentacja multimedialną oraz mix muzyczny: mgr Jadwiga Szczechowiak
Pieśni: chór szkolny.

po polskiej równinie głos niesie,
by odbić się echem wśród fal,
powtarza ludzkie pragnienie:
na zawsze zostań wśród nas.

Uroczystość poświęcona pierwszej rocznicy śmierci Jana Pawła II -
wspomnijmy pamięć naszego papieża -- rozważmy raz jeszcze
ten niezwykły przykład, jaki otrzymaliśmy w Jego osobie.

Wszyscy dobrze wiemy, jak ważną rolę w życiu ludzi, zwłaszcza młodych
ludzi , odrywa osoba i przesłanie Jana Pawła II. Wiele środowisk zastanawia
się dzisiaj , jak to wielkie dziedzictwo nauczania polskiego Papieża przekazywać nowym pokoleniom.

Był On Papieżem pielgrzymem świata
Stale wędrował przez długie lata
Ziemie przemierzał z końca do końca
Zamykał w dłoniach promienie słońca
W oczach miał także ciepłe promienie
Nadał miłości wielkie znaczenie
Walczył z wojnami o pokój prosił
Modły do Boga codziennie wznosił
By świat otoczył opieką swoją
By każdy człowiek "czym jest zło " pojął
I żeby ludzi miłość łączyła
I po wsze czasy już z nimi była.

Nie ma na ziemi takiego człowieka, który by o istnieniu Jana Pawła II nie wiedział.

Przed ponad dwudziestu siedmiu laty zdumiony świat witał nowego Papieża,
który przybył do Wiecznego Miasta z dalekiego kraju. Od dziesiątek lat
ludzie na wszystkich kontynentach znają, cenią i kochają Jana Pawła II
dzięki Jego niestrudzonej działalności apostolskiej, sięgającej najdalszych
krańców ziemi.
Tak wiele po sobie pozostawił. Często myślimy o Jego spuściźnie.

Papież,pełniąc posługę apostolską przez 26 lat i 5 miesięcy, zostawił światu
i swojej ojczyźnie żywy zasiew słowa, które niejako są dla nas m e m e n t o.
Mówił do świata i do Polaków na różnych kontynentach, z różnych miejsc,
nie wyłączając parlamentów. A słowa, które głosił, były przesycone miłością,
to słowa czyste, jasne, prawdziwe, tchnące żywą wiarą, budzące nadzieję,
przynoszące ukojenie.

Jan Paweł II pokazał nam, jak powinniśmy żyć, by nikt przez nas nie cierpiał.

Apelował o sprawiedliwość i pokój na świecie. Przypominał, że trzeba żyć
godnie, a nie tak, jak chce świat, bogato i wygodnie, powtarzając, że świat
bez krzyża byłby pustką, a bez prawdy stałby się piekłem

Przypominał nam młodym, że musimy od siebie wymagać, nawet wtedy, gdy
inni od nas nie wymagają, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za wszystkich.

Żaden z papieży nie zgromadził wokół siebie tak licznych wielomilionowych
tłumów. Jan Paweł II upowszechnił nowy, nieznany dotąd Kościołowi sposób
kontaktu z młodzieżą wszystkich kontynentów. Nie lękał się ani spontanicznej rozmowy, ani żartów, ani przekomarzań, co przed nadejściem tego papieża było absolutnie nie do pomyślenia. Choć głosił niełatwą Ewangelię, stał się dla młodych autorytetem i przewodnikiem.

To prawdziwy mistrz dialogu, mistrz operowania symbolem, wielki mediator. Mieć taką osobę jako papieża, człowieka stojącego na czele milionów ludzi - to znaczy mieć niebywałe szczęście.

Prawdziwego spoczynku nie zazna nigdy człowiek, który nie zna umęczenia pracą. Tak mówił , i potwierdzał własną postawą Jan Paweł II.

Miniony i obecny rok są szczególną okazją do podjęcia szerokiej refleksji
nad owocami pontyfikatu Jana Pawła II oraz nad kontynuacją Jego wątków
w posłudze obecnego papieża Benedykta XVI.
Refleksji również naszej, za którą powinny pójść konkretne formy działania.
Ofiarujmy jako gest naszej dobrej woli "deklarację serc". Niech będzie to
konkretny znak, że papież i to czego nauczał, jest dla nas ważne.
Podejmijmy dobre postanowienie. Zadajmy sobie trud. Od nas zależy tak
wiele. Niech dobre ziarno zasiane przez Jana Pawła II pomnaża się dzięki
nam.

Dumni jesteśmy z Ciebie - Karola Wojtyły, i chcemy, by efekty Twej pracy były.

Coraz trudniej jest mowić o Janie Pawle II. Tak bardzo przerasta On naszą małość. Choroba, a zwłaszcza śmierć Jana Pawła II poruszyły ludźmi całego świata. Dla Polaków te wydarzenia stały się narodowymi rekolekcjami, podczas których każdy chyba zastanowił się nad kwestią swego stosunku do wiary, poszukiwań duchowych treści w swoim życiu.

Zatoka lasu zstępuje
w rytmie górskich potoków
ten rytm objawia mi Ciebie,
Przedwieczne Słowo.
Jakże przedziwne jest Twoje milczenie
we wszystkim, czym zewsząd przemawia
stworzony świat .......
co razem z zatoką lasu
zstępuje w dół każdym zboczem.....
to wszystko, co z sobą unosi
srebrzysta kaskada potoku,
który spada z góry rytmicznie
niesiony własnym prądem.......
- niesiony dokąd ?

Co mi mówisz górski strumieniu?
w którym miejscu się ze mną spotykasz?
ze mną, który także przemijam -
podobnie jak ty ......
Czy podobnie jak ty?
Pozwól mi się tutaj zatrzymać -
pozwól mi się zatrzymać na progu,
Potok się nie zdumiewa, gdy spada w dół
i lasy milcząco zstępują w rytmie potoku
- lecz zdumiewa się człowiek!
Próg, który swiat w nim przekracza,
jest progiem zdumienia.
Kiedyś temu właśnie zdumieniu nadano imię Adam.

Był samotny z tym swoim zdumieniem
pośród istot, które się nie zdumiewały
- wystarczyło im istnieć i przemijać.
Człowiek przemijał wraz z nimi
na fali zdumień.
Zdumiewając się, wciąż się wyłaniał
z tej fali, która go unosiła,
jakby mówiąc wszystkiemu wokoło:
"zatrzymaj się! - masz we mnie przystań"
"we mnie jest miejsce spotkania
z Przedwiecznym Słowem" -
zatrzymaj się, to przemijanie ma sens
ma sens... ma sens.../. ma sens.....!"/

Zatoka lasu zstępuje w rytmie górskich potoków....
Jeśli chcesz znaleźć źródło, musisz iść do góry, pod prąd.
Przedzieraj się, szukaj, nie ustępuj, /....../
Gdzie jesteś, źródło?

Cisza ..........
Strumieniu, leśny strumieniu,
odsłoń mi tajemnicę swego początku!
Cisza - dlaczego milczysz?

Dokonania naszego papieża wprawiały w zachwyt. Jego twórczość była zaskakująca. Pogoda ducha i charyzma, z jaką głosił swoje nauki, pozwalała odmieniać ludzkie dusze. KAROL WOJTYŁA - Wadowiczanin, nasz rodak, miłośnik kultury, książek, wielbiciel sztuki, literatury, poezji. Teatroman, aktor, sportowiec, humanista.

Tak, należy dodać,że to wielki patriota, duszpasterz, nauczyciel, przyjaciel ludzi, miłośnik przyrody, człowiek kochający Boga.

Wielkim człowiekiem, niezwykłym. Wszechstronnym, wyjątkowym, wspaniałym, podziwianym. Dla zwykłych ludzi jak ja, zawarcie w jednym człowieku tylu cech jest czymś niewyobrażalnym. Tyle wartości: wrażliwość na piękno, rozumienie, talent, miłość do przyrody i bliźniego, niezwykły umysł, silny charakter, ale i poczucie humoru.

Polska ziemia postać znamienną wydała, człowieka, dzięki któremu wiara nowe oblicze poznała. Ciężko pracował w pracowni, jaką jest Kościół. Wytrwale, cierpliwie zagłębiał się w tajniki sztuki Ewangelii, słuchając poleceń Boga.
- A dla Ciebie?

Gdy jako jeszcze młody kardynał, Karol Wojtyła został wybrany na papieża, nas jeszcze nie było na świecie. Pierwszy raz usłyszałam od taty o Jego nieskończonej dobroci. A dla Ciebie, kim jest?

Jan Paweł II pozwolił mi wierzyć, że nie ma rzeczy niemożliwych. Aby osiągnąć swój cel wystarczy mieć upór, szczerze wierzyć, że to ,czego pragniemy jest słuszne i należy w to wkładać dużo miłości i wytrwałości.

Do mnie docierał we fragmentach, był zbyt wielki, bym mogła Go pojąć w całości.

Jakże często papież wypowiadał się po stronie wolności, praw człowieka i godności jednostki. Nawoływał do pokoju na świecie, do budowy cywilizacji miłości.

On jeden pokochał nas - miliony, a my czerpaliśmy z dobroci Jego serca, mądrości Jego słów.

Postępowanie z dziećmi to jeden z niekonwencjonalnych rysów tego pontyfikatu. Na strofach poezji Karola Wojtyły czytamy:

"Dorastają znienacka przez miłość i potem ... tak nagle dorośli.
Trzymając się za ręce wędrują w wielkim tłumie.
Wiem, że w ich sercach bije tętno całej ludzkości."

Jeśli w szukaniu drogi miłości - ufać św. Augustynowi - TO MIŁOŚĆ JEST TO WYBÓR DROGI MIŁOŚCI A WIERNOŚĆ TO WIERNOŚĆ WYBOROWI. Miejcie odwagę żyć dla miłości !

Miłość tłumaczy mi wszystko, miłość wszystko mi rozwiązuje, dlatego podziwiam miłość, gdziekolwiek się znajduje.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,/ ..... /
gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice/ ..... /
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.

Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą /..../
nie pamięta złego,/....../
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.
Tak więc trwają wiara, nadzieja i miłość -
te trzy; z nich zaś największa jest miłość.

Zadaniem każdego człowieka jest być twórcą własnego życia, człowiek ma uczynić z niego arcydzieło sztuki. Jeszcze dziś pokój jest możliwy, a jeżeli jest możliwy - pokój jest również obowiązkiem; wołał Jan Paweł II w orędziu na światowy dzień pokoju.

Dla pełnego zrozumienia tego wielkiego pontyfikatu długo by mówić o dorobku intelektualnym Jana Pawła II. Liczne wiersze, katechezy, homilie, rozważania, książki, dramaty. Znane powszechnie tytuły to : "Hiob", "Jeremiasz", "Brat naszego Boga","Przed sklepem jubilera" , " Promieniowanie ojcostwa"," Przekroczyć próg nadziei " " Dar i tajemnica", "Wstańcie, chodźmy", "Pamięć i tożsamość", " Tryptyk rzymski".

Kiedyś górale zawieźli papieżowi do Watykanu drzewko - zakopiańską sosnę. Zasadzono ją w papieskim ogrodzie. Z czasem Jan Paweł II napisał wiersz, który zatytułował " Do sosny polskiej". Wiemy, jak bardzo tęsknił do ojczyzny, wiedział jednak, że musi pełnić posługę bożą.

Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,
Ty domowy mój prostaku, zakopiańska sosno
Od matki i sióstr oderwana rodu
Stoisz sieroto pośród cudzego ogrodu.

Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku,
Bowiem oboje doświadczamy jednego wyroku,
I mnie także pielgrzymka wyniosła daleka,
I mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka.

Czemuś, choć cię starania cudze otoczyły,
Nie rozwinęła wzrostu, utraciła siły?
Masz tu wcześniej i słońce i rosy wiośniane,
a przecież twe gałązki bledną pochylone.

Więdniesz.
Usychasz smutna wśród kwitnącej płaszczyzny
I nie ma dla ciebie życia, bo nie ma ojczyzny.

Nie zniesiesz wygnania, tęsknoty
Jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty
A padniesz martwa!
Obca ziemia cię pogrzebie.
Drzewo wierne.
Czy będę szczęśliwszy od ciebie?

Jan Paweł II to papież słowa, miłości, cierpienia, milczenia i pożegnania. Zdawać by się mogło, że powiedział wszystko. Tymczasem najpiękniejsze ziarno zasiał w ostatnich dniach swojego życia. Wtedy, gdy mówić już nie mógł, mówił gestem zbolałej twarzy i drgającej ręki.

Tak rysuje się po krótce wielkość Papieża - Polaka. Odszedł człowiek, który zmianiał świat, zmienił Polskę i nadal będzie ją zmieniał. Nie lękajcie się - wołał do tłumów siłą wielkiej miłości i nieskończonego cierpienia. Jakże wymowny i przenikliwy wydaje się dziś wiersz Juliusza Slowackiego o "Słowiańskim papieżu":

"On rozda miłość,
jak dziś mocarze rozdają broń,
sakramentalną moc on pokaże,
świat wziąwszy w dłoń"

W kaplicy Sykstyńskiej artysta umieścił Sąd.
W tym wnętrzu Sąd dominuje nad wszystkim.
Oto kres niewidzialny stał się tutaj przejmująco widzialny.
Kres i zarazem szczyt przejrzystości-
Taka jest droga pokoleń.

NON OMNIS MORIAR -TO CO WE MNIE NIEZNISZCZALNE
Teraz staję twarzą w twarz, z Tym, który Jest.

I tu właśnie u stóp tej przedziwnej sykstyńskiej polichromii
zbierają się kardynałowie.
Sykstyńska polichromia przemówi wówczas Słowem Pana:

Ludzie, którym troskę o dziedzictwo kluczy powierzono, zbierają się tutaj,
pozwalają się ogarnąć sykstyńskiej polichromii, wizji, którą Michał Anioł
pozostawił -