Bóg istnieje.
Chyba... chyba tak.
Ktoś przecież musi być maszynistą
tego szalonego pociągu zwanego życiem.
I ja siedzę w tej maszynie relacji
Początek - Koniec.
Siedzę w przedziale klasy średniej,
tyłem do kierunku jazdy.
Blisko okna.
Na tyle blisko, że widzę, co mnie omija
i na tyle daleko,
że nie mogę przez nie wyskoczyć.
Z biletu wynika, że usiadłam na złym miejscu.
Ale to nieistotne.
Niebawem będzie mój przystanek.
Wysiądę
i odejdę w kierunku ciszy,
jak gdyby nic się nie wydarzyło.
Jak gdyby pociąg nigdy nie istniał.
Odwrócę się jeszcze tylko,
pomacham maszyniście i jego pasażerom.
Usłyszę gwizdek.
A potem już tylko ciszę.
Tę upragnioną
ciszę
pachnącą
wolnością.