Metodycy proponują wykorzystywanie gier i zabaw jako niekonwencjonalnych technik nauczania. Podstawowe cechy tej metody to praca w grupach i nagradzanie grupy zwycięskiej.  

Zabawa językowa to wprowadzenie dodatkowych elementów pobudzających motywację w procesie nauczania języków obcych.

Cel zabawy językowej to:

• aktywizacja
• kooperacja
• zaspokojenie potrzeb jednostki
• określenie celów i zasad funkcjonowania w grupie.  

Istnieją następujące typy zabaw:

• tematyczne
• dydaktyczne
• strukturalne
• motoryczne.  

Gra językowa to zadanie lekcyjne oparte na rywalizacji, konkretyzacji i ugruntowaniu wcześniej wprowadzonych elementów językowych. Stuprocentowa poprawność językowa nie jest tutaj wymagana. Nacisk należy położyć na składnię i leksykę. Uczniowie powinni osiągnąć zdolność samorealizacji i umiejętność wymieniania opinii dotyczącej danego zagadnienia językowego.  Ponadto prowadzący powinien rozwijać umiejętność komunikacji tematycznej. Rolą prowadzącego jest kierowanie, obserwacja i pomoc w sformułowaniu intencji uczestników. Uczestnicy powinni pamiętać, że elementem wieńczącym grę jest rezultat końcowy.  

Podział gier i zabaw językowych:

• przypadkowe
• strategiczne
• mieszane.  

Wartość dydaktyczna poszczególnych gier i zabaw językowych:

• przypadkowych - mała
• strategicznych - duża oparta na umiejętnościach uczniów
• mieszanych - bardzo duża oparta na umiejętnościach i kooperacji grupowej.  

Typy gier językowych:

1. symulacyjne

• odgrywanie ról
• zachowanie sytuacyjne
• biograficzne
• reakcja "ad hoc"  

2. nie - symulacyjne

• zagadki
• krzyżówki.

Poniższa tabela określa wzajemną zależność gier językowych:

Z punktu widzenia metodycznego gra symulacyjna to formalny model zachowań istniejący w ramach określonych zasad społecznych, które powinny być przestrzegane. Zachowanie uczniów powinno przyjmować formy istniejące w codziennym życiu. Uczniowie powinni wykorzystywać umiejętności i zdolności nabyte wcześniej. Gry nie-symulacyjne wynikają z bezpośredniej komunikacji szkolnej w ramach relacji nauczyciel - uczeń lub uczeń - nauczyciel.   Charakterystyka gier językowych: 

1.Reakcja "ad hoc" - uczniowie proponują natychmiastowe rozwiązanie problemu

Zalety:

• indywidualizacja
• rozwijanie poszczególnych umiejętności językowych                                                        
• rozwijanie umiejętności wysuwania hipotezy przez uczniów

2.Zachowanie sytuacyjne- umiejętność szczegółowego zdefiniowania problemu sytuacyjnego

Zalety:

• rozwijanie umiejętności analizy
• planowanie i kontrola zachowań
• sprecyzowanie umiejętności komunikacyjnych

3.Biograficzne- uczniowie wcielają się w postacie historyczne lub fikcyjne

Zalety:

• rozwijanie umiejętności wypowiedzi na dany temat
• umiejętność analizy różnych punktów widzenia

4.Odgrywanie ról- polega na stworzeniu określonej sytuacji w której uczestniczy bliżej nieokreślona liczba uczniów

Zalety:

• język obcy staje się bezpośrednim narzędziem komunikacji
• możliwość określenia zachowań językowych uczniów w sytuacjach metodycznie nieprzewidywalnych  

Uwagi końcowe:

Gry i zabawy językowe powinny:

• dotyczyć wszystkich elementów syllabusa
• odnosić się do leksyki i składni
• korelować teoretyczny model z rzeczywistością komunikacyjną
• indywidualizować poszczególnych uczniów
• motywować do podjęcia bezpośrednich działań językowych
• uatrakcyjniać zajęcia dydaktyczne
• aktywizować uczniów.  

Opracowała:

mgr Jolanta Adamczyk -Tomala na podstawie:

• Mulicka, J.: Gry i zabawy dydaktyczne oraz inscenizacja jako ciekawe formy nauczania języków obcych. "Języki obce w szkole". 1990, nr 4, s. 238-245
• Siek-Piskozub, T.: Gry i zabawy w nauczaniu języków obcych. Warszawa: WSiP, 1997
• Szałek, M.: O rozgrzewce językowej. "Języki obce w szkole". 1990, nr 2/3, s. 141-147
• Zdybiewska, M.: 100 Language Games. Warszawa: WSiP, 1988